จุดประสงค์การเรียนรู้ นับเป็นหัวใจของการเขียนแผนการจัดการเรียนรู้ การเขียนจุดประสงค์การเรียนรู้ โดยทั่วไปนิยมเขียนใน 2 ลักษณะ คือ (1) จุดประสงค์ปลายทางหรือจุดประสงค์ทั่วไป และ (2) จุดประสงค์การนำทางหรือจุดประสงค์เชิงพฤติกรรม
(1) จุดประสงค์ปลายทางหรือจุดประสงค์ทั่วไป คือ จุดประสงค์ที่เน้นไปที่เป้าหมายหรือผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้นกับผู้เรียนเป็นสำคัญ เป็นจุดประสงค์ที่เน้นองค์รวม วิธีการเขียนจุดประสงค์ประเภทนี้จะใช้คำกว้าง ๆ ไม่เฉพาะเจาะจง เช่น
- เพื่อให้นักเรียนมีความรู้ความเข้าใจเรื่องทศนิยม
- เพื่อให้นักเรียนเห็นคุณค่าของการใช้เงิน
-เพื่อให้นักเรียนตระหนักถึงประโยชน์ของสถิติในชีวิตประจำวัน
(2) จุดประสงค์การนำทางหรือจุดประสงค์เชิงพฤติกรรม คือ จุดประสงค์ที่ระบุถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นเมื่อจัดการเรียนรู้ในชั้นเรียน โดยเน้นพฤติกรรมที่สังเกตและวัดได้อย่างชัดเจน 3 ด้าน คือ ด้านสติปัญญา (พุทธิพิสัย) ด้านทักษะ (ทักษะพิสัย) และด้านเจตคติ (จิตพิสัย) ซึ่งสอดคล้องกับทฤษฎีการเรียนรู้ของเบนจามิน บลูม และคณะ (Bloom et, al, 1956: 10-24) ที่ได้จำแนกจุดมุ่งหมายของการเรียนรู้ออกเป็น 3 ลักษณะ ดังนี้
a. ด้านพุทธิพิสัย (Cognitive Domain)
b. ด้านทักษะพิสัย (Psychomotor Domain)
c. ด้านจิตพิสัย (Affective Domain)
การเขียนจุดประสงค์การเรียนรู้ให้สมบูรณ์และมีประสิทธิภาพนั้น ควรเขียนให้มีองค์ประกอบ 3 ด้าน คือ
1. สถานการณ์ เงื่อนไข ต้นเหตุ หรือองค์ความรู้
2. พฤติกรรมหรือเป้าหมายที่ต้องการให้เกิดขึ้น
3. เกณฑ์หรือเงื่อนไขที่ทำให้บรรลุเป้าหมาย
โดยองค์ประกอบทั้ง 3 ด้านนี้สามารถเขียนสลับที่กันได้ ทั้งนี้ควรใช้คำกริยาที่ระบุพฤติกรรมหรือเงื่อนไขที่ละเอียดและชัดเจน เช่น
- เมื่อนักเรียนอ่านสถานการณ์ปัญหาในใบงานที่ 6.1 แล้วสามารถแสดงวิธีการแก้ปัญหาได้ถูกต้องอย่างน้อย 5 ข้อ
- นักเรียนสามารถอธิบายความหมายของเศษส่วนได้ถูกต้อง
- นักเรียนสามารถยกตัวอย่างรูปเรชาคณิตในชีวิตประจำวันได้อย่างน้อย 4 ตัวอย่าง
ฯลฯ
อ้างอิง : สุพรรณิการ์ ชนะนิล. (2560). พฤติกรรมการสอนคณิตศาสตร์. มหาสารคาม; โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น